ഞാന്‍
മേഘത്തുണ്‌ടുകളില്‍ത്തട്ടി
അലിഞ്ഞുപോകുന്നൊരു
ഏകാന്തനാദബിന്ദു...
രാത്രികളില്‍
തെരുവിലൂടെ അലയുന്ന
അനാഥമായൊരു നിലവിളി...
നീലനീലമായ
സമുദ്രത്തിന്റെ ഉള്ളിലേയ്ക്ക്‌
ആണ്ടുപോകുന്നൊരു
വെള്ളാരങ്കല്ല്‌...
ഇളംകാറ്റുപോല്‍ മന്ദം
പ്രചണ്ഡചണ്ഡമാരുതന്‍ പോല്‍
നാശോന്മുഖം
ഭൂമിയെപ്പോല്‍ സര്‍വംസഹ...
കൊടുങ്കാറ്റിലുറച്ച്‌
ഇളംകാറ്റില്‍
പിഴുതെറിയപ്പെടുന്നവള്‍...
3 comments:
“അലിഞ്ഞുപോകുന്നൊരു
ഏകാന്തനാദബിന്ദു“
-എത്ര ഘനഗംബ്ഗീരമാണതിന്റെ തിരിച്ചുവരവ്!
“അലയുന്ന അനാഥമായൊരു നിലവിളി...“
-അതിന്റെ അനുരണങ്ങളത്രേ പിന്‍‌വിളികളായി വേട്ടയാടപ്പെടുന്നത്!
“സമുദ്രത്തിന്റെ ഉള്ളിലേയ്ക്ക്‌
ആണ്ടുപോകുന്നൊരു
വെള്ളാരങ്കല്ല്‌...“
-ഏതോ മുത്തില്‍ കയറി അവനൊരു തിരിച്ചുവരവു നടത്തുമ്പോള്‍?
-അവസാനം പറഞ്ഞതെല്ലാം സ്ത്രീയുടെ പര്യായങ്ങള്‍,
സുനിതയുടെ നാനാര്‍ഥങ്ങള്‍!!
-അഭിനന്ദിക്കാന്‍ മറക്കുന്നില്ലാ ട്ടോ!
കൊടുങ്കാറ്റിലുറച്ച്‌
ഇളംകാറ്റില്‍
പിഴുതെറിയപ്പെടുന്നവള്‍...
എറെക്കുറെ എല്ലാവരും അങ്ങിനെയാണ്‌. നമുക്കിഷ്ടപ്പെട്ട വഴിയിലൂടെ നമ്മുടെ സുഹൃത്തയഭിനയിച്ചു വരുന്ന ദുരിതം !!!
കവിത നന്നായിരിക്കുന്നു....
പ്രത്യേകിച്ച് അവസാനവരികള്‍...
www.bliss-of-solitude.blogspot.com
Post a Comment